Everest Base Camp: In 12 dagen naar het dak van de wereld

Mount Everest, ook bekend als Chomolungma, Sagarmatha en de Moedergodin van de Aarde, zijn allemaal namen voor dezelfde legendarische berg. Buiten de Himalaya-regio verwijzen mensen meestal naar de berg als Mount Everest, vernoemd naar de geograaf Sir George Everest. Op 8848 meter boven zeeniveau is het de hoogste berg op aarde. Na vele mislukte pogingen werd Mount Everest voor het eerst beklommen in 1953 door de beroemde bergbeklimmers Tenzing Norgay en Edmund Hillary. De route die ze gebruikten om bij de voet van de berg te komen, is nu de standaardroute voor zowel bergbeklimmers als trekkers om het Everest Base Camp te bereiken.

Het zien van het hoogste punt op aarde is een onweerstaanbare aantrekkingskracht voor veel mensen. Maar, in tegenstelling tot het Everest Base Camp aan de Tibetaanse kant dat nu per auto bereikbaar is, moet je nog steeds de 53 kilometer enkele reis lopen om het basiskamp aan de Nepalese kant te bereiken. En het is zeker geen makkelijke wandeling. De Mount Everest Base Camp hoogte is duizelingwekkend, maar liefst 5364 meter boven zeeniveau, waardoor het de hoogste permanente kampeerplek ter wereld is. Het begin van de trektocht is op het kleine vliegveld in Lukla op een hoogte van ongeveer 2850 meter. Vanaf daar stijg je geleidelijk op langs sherpa-dorpen en rododendronbossen naar de "hoofdstad" van de Khumbu-vallei, Namche Bazaar. Vanaf hier kun je je eerste glimp opvangen van spectaculaire pieken zoals Ama Dablam, Pumori en Mount Everest.

Vanaf Namche is het nog bijna 2000 meter omhoog naar het Everest Base Camp in een steeds ruiger landschap met vergletsjerde bergtoppen waar je ook kijkt. Naarmate je het hoogste theehuis van de trektocht bereikt in Gorak Shep, deel je de hellingen met de krachtpatsers van de Himalaya, yaks. Met nog slechts 3 kilometer te gaan, is het Everest Base Camp binnen handbereik! De meeste organisaties maken een heen en weertje naar het basiskamp en terug naar Gorak Shep, omdat accommodatie in EBC alleen kamperen is. Om Mount Everest daadwerkelijk in volle glorie te zien, moet je de 5645 meter hoge niet-technische piek van Kala Patthar beklimmen, een relatief korte klim vanuit Gorak Shep.

De hoogte. Dat is verreweg het moeilijkste deel van deze trektocht. Ik heb talloze keren boven de 5000 meter getrokken en geklommen in Afrika, Zuid-Amerika en Azië en meestal is de ijle lucht de crux van een expeditie, niet de technische moeilijkheidsgraad. Elk jaar vertrekken meer dan 30.000 mensen vanuit Lukla om door de Khumbu vallei naar een van de hoogste kampeerterreinen ter wereld te trekken. Met een toenemend aantal trekkers is het pad de afgelopen jaren drastisch verbeterd. Technisch gezien is de klassieke Everest Base Camp trekking niet moeilijk, omdat het meer wandelen is dan beklimmen. Trekkers moeten echter wel fit zijn. Hoe fitter je bent, hoe comfortabeler en aangenamer de trektocht zal zijn en hoe groter de kans dat je EBC met succes bereikt.

Om het risico op hoogteziekte te verlagen, zijn de dagelijkse afstanden relatief kort, zodat je kunt acclimatiseren. Elke dag stijg je naar grotere hoogten en je zult een aantal dagen boven een hoogte van 4000 meter doorbrengen. Hoe fit je ook bent, je zult het effect van de extreme hoogte voelen. Verderop in deze blogpost vertellen we meer over hoogte en hoogteziekte. Dit gezegd hebbende, denken we graag dat iedereen met de juiste instelling en een goede conditie het kan doen. Begin maar vast met trainen voor Everest Base Camp!

De Everest-regio, samen met de meeste andere trekkinggebieden in Nepal, heeft vier duidelijke seizoenen: lente, zomer, herfst en winter. De maanden maart tot mei, voor de moesson, en van oktober tot begin december, na de moesson, zijn het populairst om te trekken naar het Everest Base Camp. Elk seizoen biedt zijn eigen karakter en sfeer en in principe kun je het hele jaar door trekken. Er zijn goede redenen waarom lente en herfst als het trekkingseizoen worden beschouwd. Hieronder geven we je een overzicht van hoe elk van de seizoenen is.

Lente

Lente (maart-mei) is het belangrijkste seizoen en trekkers van over de hele wereld komen in grote aantallen naar het Everest Base Camp. In het voorjaar is de temperatuur mild, is de neerslag laag en zijn de trekkingomstandigheden uitstekend. Op het pad gonst het van opwinding en anticipatie om de hoogste pieken ter wereld in al hun glorie te zien. Het kan druk zijn, maar daarom is het een geweldige tijd om in contact te komen met gelijkgestemde avonturiers. Hoewel de temperaturen overdag langs de trekking mild zijn, kan de temperatuur van het Everest Base Camp 's nachts en in de vroege ochtend nog steeds onder het vriespunt liggen. Bekijk onze paklijst voor de trekking verderop in deze blogpost.

Zomer

Het zomerseizoen valt in de maanden juni, juli en augustus. De zomer is de maand met de hoogste temperaturen en in die zin is het vrij aangenaam. Dit is echter ook het moessonseizoen, en het regent veel. De kans om de bergen om je heen te zien is kleiner omdat het vaak bewolkt is. Het pad zal nat en glad zijn en er is een verhoogd risico op aardverschuivingen. Aan de andere kant is het niet erg druk op de route en voelen de sherpa-dorpen rustiger en authentieker aan.

Herfst

De herfst in de Khumbu (september, oktober, november) is, net als het voorjaar, het hoogseizoen voor trekking met vergelijkbare omstandigheden. Het grote verschil is dat de lucht in het voorjaar soms een beetje heiig kan zijn vanwege het stof in de atmosfeer. Na de moesson is de lucht erg helder, wat zorgt voor een prachtig uitzicht op de bergen.

Winter

Het winterseizoen loopt van december tot februari. Dit is de moeilijkste tijd om in de Everest-regio te trekken. Met de hoogte van het Everest Base Camp die de 5000 meter overschrijdt, wordt het extreem koud. 's Nachts dalen de temperaturen tot -20 graden Celsius. Voeg daar wind en sneeuwval aan toe en je hebt een echte winterexpeditie. Waarom organiseren we nog steeds de trekking naar het Everest Base Camp in de winter? We werken samen met enkele van de beste trekkingbedrijven in Nepal. Naast trektochten organiseren ze ook klimexpedities naar enkele van de hoogste pieken in de Himalaya. Onze partners zorgen ervoor dat je veilig en comfortabel bent, zelfs onder deze koude omstandigheden. En je hebt waarschijnlijk de hele Khumbu-vallei voor jezelf!

De naam Sherpa wordt vaak verkeerd gebruikt als een algemeen woord voor Nepalese bergbewoners of zelfs hooggebergte dragers. De Sherpa's zijn een Tibetaanse etnische groep die voornamelijk in de bergachtige regio's in Oost-Nepal leeft, met de hoogste concentratie in de Solu-Khumbu vallei. De belangrijkste religie is het boeddhisme, en tijdens de trektocht naar het Everest Base Camp zul je veel gompas (kloosters) en stupas (koepelvormige heiligdommen) zien.

In de beginjaren van het bergbeklimmen werden de Sherpa's erkend als een onmisbare schakel voor grootschalige bergexpedities in de Himalaya. Ze waren (en zijn nog steeds) in staat om enorme lasten te dragen, vaak vergelijkbaar met hun eigen lichaamsgewicht. Die kracht, expertise in de bergen en genetische aanpassingsvermogen aan extreme hoogtes hebben ertoe geleid dat Sherpa's zich geheel hebben gefocust op bergtoerisme. Naar schatting bezoeken 50.000 trekkers en bergbeklimmers de Everest-regio, wat het toerisme de grootste inkomstenbron maakt voor veel Sherpa-families.

De klassieke trektocht naar het Everest Base Camp duurt minimaal 12 dagen om te voltooien. De meeste trekkingdagen worden besteed aan het stijgen om te acclimatiseren, met de indrukwekkende hoogte van het Everest Base Camp van meer dan 5000 meter in gedachten. De geleidelijke stijging stelt je in staat om jezelf onder te dompelen in het adembenemende berglandschap. Zodra je het doel van de trekking, het Everest Base Camp, hebt bereikt, keren de meeste mensen te voet terug naar Lukla. Voor degenen met beperkte tijd heeft Bookatrekking.com een trektocht ontworpen met een helikoptervlucht terug naar Kathmandu vanaf je hoogste theehuis in Gorak Shep. Dit bespaart je drie dagen, en je knieën zullen het waarschijnlijk ook waarderen. Het zal de meest spectaculaire helikoptervlucht in je leven zijn, zwevend tussen de hoogste bergen ter wereld. Tot slot, voor degenen die in stijl willen trekken, bieden we ook een Deluxe Everest Base Camp-trektocht aan, waarbij je verblijft in de beste lodges langs de route. Je wordt per helikopter afgezet in Lukla vanuit Kathmandu en vliegt terug naar Kathmandu vanuit Gorak Shep.

Voor een trektocht naar het Everest Base Camp heb je de volgende vergunningen nodig:

TIMS (Trekkers Informatie Beheer Systeem):

Deze vergunning is belangrijk voor elke trekker die wil wandelen in Nepal. Van het Annapurna Circuit tot de trekking naar Poon Hill, alle trekkingroutes vereisen deze vergunning. Dit kost NRS 2000 per persoon. Dit komt overeen met ongeveer 17 USD of 15 EUR.

Toegangsvergunning Sagarmatha Nationaal Park:

Voor toegang tot het Sagarmatha Nationaal Park, het nationaal park de Mount Everest-regio in ligt, moet je een toegangsvergunning verkrijgen. Deze vergunning kost 30 USD + overheidsbelasting. Alle vergunningen zijn inbegrepen in de prijs van onze reizen en worden geregeld door onze lokale partner.

De route naar het Everest Base Camp is een van de hoogste trektochten ter wereld en brengt je naar hoogtes ver boven de 5000 meter. Het menselijk lichaam moet zich aanpassen aan deze hoogten, en de enige manier om dit te doen, is om geleidelijk te stijgen. Laten we wat dieper ingaan op wat hoogteziekte is en hoe je het kunt voorkomen.

Acute Mountain Sickness (AMS), ofwel acute hoogteziekte is een gezondheidstoestand die optreedt wanneer iemand te snel wordt blootgesteld aan lage zuurstofniveaus op grote hoogten. AMS is een ernstige aandoening en zoals de naam al aangeeft, acuut. Het moet onmiddellijk worden aangepakt, omdat het potentieel levensbedreigend is. De meeste mensen zullen milde symptomen van hoogteziekte ervaren. Het is belangrijk om deze symptomen te herkennen en actie te ondernemen voordat de symptomen ernstiger worden. Hieronder zetten we de verschillende vormen van AMS uiteen en hoe je het risico op het krijgen ervan kunt verminderen.

Symptomen van AMS

Het is essentieel om te weten hoe hoogteziekte te herkennen. Je kunt de volgende symptomen ervaren door de snelle stijging in hoogte: hoofdpijn, gebrek aan eetlust, ademhalingsproblemen, slapeloosheid, misselijkheid en braken. De intensiteit en ernst van deze symptomen kunnen toenemen met de hoogte, en een algeheel gevoel van vermoeidheid zal al je plezier wegnemen. Dit kan verder verslechteren tot een van deze levensbedreigende aandoeningen.

High Altitude Pulmonary Edema (HAPE): HAPE, ofwel longoedeem is een aandoening waarbij vocht zich ophoopt in de longen, waardoor ademhalen moeilijk wordt. Symptomen kunnen kortademigheid, een aanhoudende hoest, druk op de borst en een verhoogde hartslag omvatten. Het kan een levensbedreigende aandoening zijn en vereist onmiddellijke afdaling naar lagere hoogten en in ernstige gevallen medische behandeling.

High Altitude Cerebral Edema (HACE): HACE, in het Nederlands hersenoedeem, is een ernstigere aandoening waarbij vocht zich ophoopt in de hersenen. Symptomen kunnen ernstige hoofdpijn, verwarring, verlies van coördinatie en veranderde mentale toestand omvatten. HACE is ook een medische noodsituatie en vereist onmiddellijke afdaling en medische aandacht.

10 manieren om het risico op AMS te minimaliseren

1. Geleidelijke stijging: Een van de meest effectieve manieren om AMS te voorkomen, is geleidelijk te stijgen. Bij het reizen naar grote hoogten, probeer meerdere dagen te acclimatiseren voordat je hoger gaat. Dit geeft je lichaam de kans om zich aan te passen aan de verminderde zuurstofniveaus. Al onze trektochten in Nepal houden voldoende acclimatisatie in gedachten.

2. Blijf gehydrateerd: Uitdroging kan het risico op AMS vergroten, dus drink voldoende vloeistoffen. Vermijd overmatig alcohol- en cafeïnegebruik, omdat dit kan bijdragen aan uitdroging.

3. Dieet: Eet een uitgebalanceerd dieet met voldoende koolhydraten en vermijd zware, vette maaltijden. Koolhydraten kunnen je lichaam helpen om zuurstof efficiënter te gebruiken op grote hoogten.

4. Medicatie: Sommige mensen overwegen misschien om medicatie, zoals acetazolamide (Diamox), te nemen om AMS te voorkomen. Raadpleeg een zorgverlener voordat je enige medicatie gebruikt en wees op de hoogte van mogelijke bijwerkingen.

5. Rust: Zorg ervoor dat je voldoende slaapt en rust tijdens je beklimming. Vermoeidheid kan het risico op AMS vergroten.

6. Overmatige inspanning vermijden: Pas je tempo aan en vermijd overmatige inspanning. Luister naar je lichaam, en als je symptomen van AMS ervaart, rust dan uit of daal af naar een lagere hoogte.

7. Daal af als de symptomen aanhouden: Als je symptomen van AMS ervaart, zoals hoofdpijn, misselijkheid, duizeligheid of ademhalingsproblemen, is het cruciaal om af te dalen naar een lagere hoogte. Symptomen mogen niet worden genegeerd of weggewuifd.

8. Herken de symptomen: Informeer jezelf en je reisgenoten over de tekenen en symptomen van AMS en wees waakzaam in het monitoren van elkaars toestand.

9. Plan acclimatisatiedagen: Bij trekkingen of beklimmingen op grote hoogten, plan rustdagen om je lichaam de kans te geven te acclimatiseren. Dit kan het beklimmen van hogere hoogten gedurende de dag en afdalen om op lagere hoogten te slapen omvatten.

10. Bewust blijven van de hoogte: Let op de hoogte waarop je je bevindt en de snelheid van de stijging. Snelle stijgingen verhogen aanzienlijk het risico op AMS.

Het is essentieel om te begrijpen dat AMS iedereen kan treffen, ongeacht leeftijd, conditieniveau of eerdere ervaringen op grote hoogte. Tegenwoordig zijn er verschillende tools om je gezondheid op hoogte te monitoren. Een veelgebruikte (analoge) methode is de Lake Louise-scorekaart. Het vinkt de hoogtesymptomen af en houdt de ernst van symptomen in gedachten. Het is een veelgebruikte tool door gidsen. Tegenwoordig brengen de meeste trektocht- en berggidsen een bloedzuurstofverzadigingsmeter mee, die ook de hartslag meet. Dit zijn belangrijke indicatoren of een persoon zich goed aanpast aan de hoogte of niet.